โรงพยาบาลเซ็นต์หลุยส์เป็นโรงพยาบาลเก่าแก่บนถนนสาทรใต้ อายุเกือบ 130 ปี ตั้งอยู่ไม่ไกลจากชุมชนมัสยิดยะวาที่ผมเติบโตมาสักเท่าไหร่ สมัยเด็กๆ ผมมาวิ่งเล่น มาอ่านหนังสือบริเวณโรงพยาบาลแห่งนี้อยู่บ่อย แต่ก่อนเป็นโรงพยาบาลเก่าๆขนาดเล็ก มาถึงวันนี้กลายเป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ไปแล้ว ความที่โรงพยาบาลอยู่ภายใต้การบริหารของโบสถ์แคธอลิกเซ็นต์หลุยส์ จึงเห็นบาทหลวงเดินไปมาในโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆหลานชายผม นายแพทย์สัณฐิติ ดะห์ลัน เป็นแพทย์พิเศษอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้นอกเหนือจากการเป็นผู้อำนวยการศูนย์การแพทย์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เหตุนี้จึงทำให้ครอบครัวผมเข้ามาใช้บริการรักษาพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลเซ็นต์หลุยส์อยู่หลายครั้ง อย่างวันนี้ ผมพาภรรยามาตรวจสุขภาพปอด รอผลเอกซเรย์อยู่นาน ภรรยาผมเป็นคนไข้ พยาบาลให้นั่งรออยู่เฉยๆบริเวณที่พักรอห้องฉุกเฉิน ส่วนผม ทางคุณพยาบาลให้ไปรอด้านอื่น เมื่อต้องรอ ผมจึงใช้เวลาเดินออกกำลังกายตามปกติวิสัยให้ได้วันละหมื่นก้าว เริ่มที่ตัวเลข 84 ผมเดินเข้าตึกโน้นทะลุตึกนี้เพื่อให้ได้จำนวนก้าว แปลกใจที่ผ่านไปทางไหน เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเป็นต้องไหว้นอบน้อมทุกครั้ง จนรู้สึกว่าโรงพยาบาลแห่งนี้ฝึกพนักงานมาดี เห็นผู้ใช้บริการโรงพยาบาลเป็นต้องไหว้ทำความเคารพ ผมเดินนานเป็นชั่วโมง กระทั่งได้ตัวเลข 9,500 ก้าว แสดงว่าเดินนานประมาณชั่วโมงครึ่ง กระทั่งมาถึงบางอ้อเรื่องพนักงานไหว้ทำความเคารพก็ต่อเมื่อได้เจอพนักงานทำความสะอาดสูงอายุคนหนึ่ง ดึงแขนพนักงานวัยเด็กกว่า บอกว่าเราต้องให้ทางคุณพ่อเดินผ่านไปก่อน แล้วเธอทั้งคู่ก็ไหว้ผมอย่างนอบน้อม ที่ว่าถึงบางอ้อก็เพราะรู้แล้วว่าพนักงานหลายคนในโรงพยาบาลไหว้นอบน้อมก็เพราะเข้าใจว่าผมเป็นบาทหลวงจึงเรียกว่าคุณพ่อ เนื่องจากผมใส่เสื้อเชิร์ทขาวแขนยาว คอตั้งชนิดไม่มีปก เป็นเสื้อแบบนักบวช คิดแล้วก็ขำ ขณะเดียวกันก็นึกชื่นชมพนักงานโรงพยาบาลเหล่านั้นอยู่ในใจ ภรรยาของผมหากอยู่ภายใต้การดูแลของพนักงานโรงพยาบาลเซ็นต์หลุยส์ ผมก็ย่อมอุ่นใจ ภาพลักษณ์เชิงบวกยกกำลังสองอย่างนี้นั่นไงที่คนทั่วไปเรียกว่าซอฟท์พาวเวอร์ ส่วนผมเรียกว่า “พลังละมุน” ผมเรียกของผมเองอย่างนั้น #ดรวินัยดะห์ลัน, #drwinaidahlan, #โรงพยาบาลเซ็นต์หลุยส์, #พลังละมุน
