น้ำท่วมใหญ่ภาคกลางประเทศไทยเกิดใน พ.ศ.2554 เป็นยุครัฐบาลไหน ฝีมือใครไม่อยากจดจำ ที่ไม่เคยลืมคือช่วงนั้นศูนย์วิทยาศาสตร์ฮาลาลที่ผมเป็นผู้อำนวยการกำลังขยายพื้นที่ห้องปฏิบัติการวิจัยวิทยาศาสตร์ออกไปเท่าตัว งานที่ใช้งบประมาณสองปีต้องหยุดชะงักเป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกคือ พ.ศ.2553 เวลานั้นเกิดจลาจลในกรุงเทพฯ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยถูกกลุ่มจลาจลล้อมไว้ คนงานเข้าพื้นที่ไม่ได้ ครั้งที่สองเป็นเพราะน้ำท่วมใหญ่ แม้ไม่ได้ท่วมที่จุฬาลงกรณ์ฯ ทว่าโรงงานเฟอร์นิเจอร์ที่อยุธยาที่ทางผู้รับเหมาต้องใช้ถูกท่วมหมด งานจึงล่าช้าออกไปอีกอีกความทรงจำหนึ่งคือพิธีฮัจย์ 2554 ปีนั้นผมได้รับเชิญให้เป็นแขกของพระมหากษัตริย์ซาอุดีอาระเบียที่เรียกกันว่าฮัจย์กษัตริย์ ช่วงเวลานั้นน้ำท่วมจากทางเหนือลามลงมาถึงปทุมธานีแล้ว บ้านผมอยู่ถนนอ่อนนุชต้องเตรียมความพร้อมรับน้ำท่วมขนานใหญ่ทั้งสร้างเขื่อน ซื้อปั้มน้ำ เตรียมคลองแก้มลิงรองรับน้ำในบ้าน ลูกสาวเวลานั้นไปเรียนอยู่ที่นิวยอร์ค หากผมหายไปอีกคน ภาระหนักจะตกอยู่ที่ภรรยา ถึงแสนเสียดายโควต้าฮัจย์กษัตริย์แต่จำต้องสละสิทธิ์ สุดท้ายน้ำมาไม่ถึงบ้านผม ว่ากันว่ารัฐบาลทำทุกทางเพื่อรักษาสนามบินสุวรรณภูมิและนิคมอุตสาหกรรมสำคัญสองแห่งทางด้านตะวันออกของกรุงเทพฯไว้ เหตุผลแท้จริงเป็นอย่างไรนั้นไม่รู้ ส่วนผมเชื่อเองว่ามาจากดุอาอฺของพวกเรา เมื่อเนียตดีย่อมได้สิ่งที่ดีตามที่เนียต พวกเราในวันนั้นเชื่อกันอย่างนั้นถึงวันนี้ก็ยังเชื่อหมายเหตุ ภาพประกอบมาจาก facebook khunwinai ของผมเองเมื่อ 9 ปีที่แล้ว
