ในงานวิจัยแบบ Meta analysis ของ ดร.เมลินดา มานอร์ (Melinda Manore) จากมหาวิทยาลัยโอเรกอนสเตท ตีพิมพ์ในวารสารออนไลน์ชื่อ the International Journal of Sport Nutrition and Exercise Metabolism เดือนมีนาคม 2012 พบว่าสารสกัดจากถั่วขาวให้ผลไม่ต่างจากผลิตภัณฑ์ลดน้ำหนักกลุ่มอื่นสักเท่าไหร่นั่นคือน้อยมาก ใครจะบอกว่าให้ผลในการลดน้ำหนักตัวได้ค่อนข้างดีก็ไม่น่าจะถูก อะไรทำให้ทฤษฎีกับปฏิบัติแตกต่างกันได้ถึงขนาดนี้ย่อมต้องมีคำอธิบาย
ประการแรกที่เป็นความเห็นของกลุ่มนักวิชาการคือปริมาณเอนไซม์อะมีเลสในทางเดินอาหารมีมหาศาลเกินกว่าสารฟาซีโอลามินที่แนะนำให้บริโภคกันแค่ 1 กรัมจะเข้าไปยับยั้งได้ ประการที่สองคือพื้นที่ทางเดินอาหารโดยเฉพาะอย่างยิ่งลำไส้เล็กที่เมื่อรวมซอกเล็กซอกน้อยเข้าด้วยกันแล้วมีพื้นที่ขนาดสนามเทนนิสน้อยๆซึ่งใหญ่โตมโหฬาร สารฟาซีโอลามินกระจัดกระจายในพื้นที่กว้างขนาดนั้นจึงลดประสิทธิภาพลงมาก ประการที่สามซึ่งสำคัญคือคาร์โบไฮเดรตโดยเฉพาะอย่างยิ่งฟรุคโตสไซรัปที่นิยมใช้กันมากในอุตสาหกรรมอาหารสมัยใหม่เป็นน้ำตาลเชิงเดี่ยวคือกลูโคสและฟรุคโตสที่ไม่ต้องการการย่อยจากเอนไซม์อีกแล้ว การบริโภคฟาซิโอลามินจึงเปล่าประโยชน์ กินเข้าไปแล้วก็ไม่ได้ช่วย
ประการสุดท้ายคือประสิทธิภาพในการผลิตสารสกัดจากถั่วขาวของโรงงานมีหลายระดับส่งผลให้ฤทธิ์ของสารฟาซิโอลามินของแต่ละโรงงานมีความแตกต่างกัน ดีบ้างไม่ดีบ้างจึงต้องระมัดระวังกันหน่อย สิ่งที่ ดร.มานอร์ให้กำลังใจคือการใช้ผลิตภัณฑ์ลดน้ำหนักตัวใดตัวหนึ่งอาจไม่ช่วย แต่หากใช้ร่วมกันหลายตัวอาจจะให้ผลดีกว่า คิดจะลองผลิตภัณฑ์หลากหลายอย่างนั้นก็น่าจะได้ แต่อย่าให้สิ้นเปลืองเกินไปก็แล้วกัน #drwinaidahlan, #ดรวินัยดะห์ลัน, #ผลิตภัณฑ์ลดน้ำหนัก, #สารสกัดจากถั่วขาว
