วันนี้วันครู ตั้งใจแต่เช้าที่จะเขียนเรื่องครู แต่งานยุ่งตามประสา หาเวลาไม่ได้เลย ว่างอยู่หน่อยจึงขอเขียนถึงครูสักคน ครูที่ขอเขียนถึงเป็นครูเก่าตั้งแต่ครั้งผมยังเป็นเด็ก ชื่อ “ครูวิไล หมัดป้องตัว” ท่านเสียชีวิตในวัยไม่มากนักด้วยโรคมะเร็ง เนิ่นนานหลายสิบปีมาแล้ว ตัวท่านเองไม่ได้เป็นครูประจำชั้นของผม ทว่าเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนชื่อ “อนันตศานติศึกษา” ตั้งอยู่ในซอยโรงน้ำแข็งเก่า ถนนสาทรใต้ในเวลานั้น ปัจจุบันเป็นถนนเจริญราษฎร์ เขตสาทร โรงเรียนแห่งนี้ยุบเลิกกิจการไปแล้วอย่างน่าเสียดาย
ครูวิไลเป็นคนสวย ผอม สูง หน้าตาใจดี พูดจานุ่มนวล ท่านน่าจะเป็นมุสลิมไทยยุคแรกที่คลุมผ้าหิญาบทว่าต่างสไตล์จากวันนี้ หลังจากเรียนจบจากชั้นประถมปีที่ 7 ของโรงเรียนอนันตศานติศึกษาแล้วผมไปเรียนต่อที่โรงเรียนอื่น เข้าเรียนมหาวิทยาลัยกระทั่งใกล้จบนั่นแหละจึงเจอะเจอท่านอีกครั้งที่สภาสังคมสงเคราะห์ แยกตึกชัย ถนนราชวิถี ท่านเป็นกรรมการและอาสาสมัครอยู่ที่นั่น หากจำไม่ผิด เจอผมแล้วท่านชักชวนให้ไปช่วยงานท่านสองสามงาน หนึ่งในนั้นคือไปรับฟังปัญหาของเด็กติดยาเสพติดที่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลธัญญารักษ์ รังสิต
หน้าที่ที่ผมได้รับมอบหมายคือไปที่โรงพยาบาลแห่งนั้น เพื่อเยี่ยมเยียนเด็กที่เข้ารับการรักษา ครูบอกผมว่าเด็กเหล่านั้นส่วนใหญ่มาจากครอบครัวที่แตกแยก มีปัญหากระทบจิตใจค่อนข้างมาก สุดท้ายเดินผิดทาง ชีวิตเข้าไปพัวพันกับยาเสพติด กรรมการกลุ่มของครูในสภาสังคมสังเคราะห์เข้าไปดูแลเด็กเหล่านั้นบางส่วน ครูอยากให้ผมไปเยี่ยมเยียนเด็กเหล่านั้นบ้างหากมีเวลา ไม่ต้องทำอะไร เพียงนั่งฟังเด็กเหล่านั้นระบายปัญหาให้ฟัง งานไม่ยากแต่ลำบากตรงการเดินทางจากบ้านที่ถนนสาทรใต้ไปยังรังสิตที่ต้องนั่งรถเมล์หลายต่อ
ผมทำงานให้ครูไม่นานนักจากนั้นการเรียนหนักขึ้นจึงได้เวลาปลีกตัวออกมา อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์ที่ได้จากการทำงานแม้ช่วงเวลาสั้นๆให้คุณค่ากับชีวิตของผมมากมาย ทำให้มองโลกด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ทุกครั้งที่มีปัญหาสารพัด ผมนึกถึงภาพเด็กเหล่านั้น เด็กที่แทบหาอนาคตของตนเองไม่เจอ อยู่กับโลกที่เพ้อฝัน วิจารณ์คนโน้นคนนี้ วิจารณ์รัฐบาล วิจารณ์สังคม สุดท้ายเท่าที่ทราบคือหลายคนจากโลกไปทั้งๆที่ยังไม่เข้าวัยหนุ่มเลย
สิ่งที่ครูวิไลให้ผมจากงานนี้คือ “โอกาส” ในการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ คำพูดของท่านที่ให้ไว้กับผมกระทั่งจดจำมาจนถึงวันนี้คือ “ครูไม่ได้ให้งานวินัย ครูให้โอกาสวินัยได้เจอะเจอโลกอีกโลกหนึ่ง โลกที่เข้าถึงได้ไม่ง่ายนัก วินัยจะได้รู้ว่ายังมีคนอีกเป็นจำนวนมากที่ขาดโอกาส ครูให้โอกาสเด็กเหล่านั้นไม่ได้ ครูเลือกที่จะให้โอกาสกับวินัยในฐานะที่เป็นศิษย์ของครู” คำพูดนี้ทำให้ทุกวันครู ผมเป็นต้องคิดถึงครูแสนดีของผมท่านนี้ ครูที่ช่วยให้ผมได้รับประสบการณ์ทรงคุณค่าชนิดที่หาจากไหนไม่ได้ ประสบการณ์ที่มีส่วนผลักดันอนาคตของผมกระทั่งมายืน ณ จุดนี้
