อาหารเช้าในภาษาอินโดนีเซียเรียกว่า เซอราปัน หากเป็นภาษายะหวาเรียกกันว่่ เซอราปัง เมื่อมาอยู่อินโดนีเซียแถบชวาตะวันออก ได้กินอาหารเช้าแถบนี้แล้วก็คิดถึงตัวเองสมัยเด็ก ผมเกิดในชุมชนยะหวาแถวถนนสาทรใต้ มีมัสยิดอินโดนีเซียชื่อ มัสยิดยะวา คนในชุมชนนั้นยุคเก่าเป็นมุสลิมเชื้อสายยะหวา ช่วงเช้ามีเซอราปังขายกันในตลาดชุมชน วันเวลาผ่านมาห้าสิบปี เซอราปังแถวชุมชนยะหวาย่านสาทรใต้ หายไปหมดแล้ว เป็นอาหารเช้าประเภทไทยปนจีนอย่างที่เห็นกันอยู่ทั่วกรุงเทพฯ คือ ปาท่องโก๋ (อิ่วจาโก้ย) โจ๊ก ก๋วยจั้บ ข้าวเหนียวหน้าต่างๆ ฯลฯมาเกาะชวา แถวชวากลาง ชวาตะวันออก อยากลิ้มลองอาหารยะหวา ง่ายที่สุดคืออาหารเช้าในโรงแรมที่พักนั่นแหละ ครั้งนี้ผมพักที่โรงแรม Grand Mercure Malang ได้กินเซอราปังสมใจอยาก ชอบที่สุดคือ เทมเป้ (Tempeh) ถั่วเหลืองหมักเชื้อราทำเป็นแท่ง ทอดและผัดกับน้ำพริกซัมบัล (sambal) เตรียมจากพริกแดงหรือพริกเขียวตำกับกระเทียม หอมแดง ตะไคร้ ข่า กุ้งสด แล้วนำไปผัด นอกนั้นก็มีเต้าหู้ทอด กรือโป๊ะ นาซิกอแรง หรือข้าวผัดแบบยะหวา คนที่ทำข้าวผัดยะหวาอร่อยที่สุดในสามโลกคือคุณรำไพ ธรรมิกรักข์ พี่สาวผมเอง อร่อยกว่าข้าวผัดทุกเจ้าที่อินโดนีเซียเสียด้วยซ้ำล้างปากด้วยขนมหวานแบบยะหวาคือถั่วเขียวต้มกะทิ หรือเต้าส่วนนั่นแหละ บ้านเราเป็นถั่วซีกหรือถั่วเขียวแกะเปลือก ทว่ายะหวานิยมต้มถั่วเขียวทั้งเมล็ดจึงมีเปลือกปนอยู่ด้วย เรียกว่าบูโบร กะจัง หิเจา (bubur kacang hijao) ยังมีอาหารยะหวาอีกหลายอย่าง ไม่ขอบรรยายต่อเกรงว่าจะทำพวกเราหิว #ดรวินัยดะห์ลัน, #drwinaidahlan, #serapan
