วันนี้วันแม่ 12 สิงหาคม ครอบครัวของผมสูญเสียคุณแม่ “ยุพา ดะห์ลัน” ไปตั้งแต่ พ.ศ.2535 วันเวลาผ่านมา 32 ปีแล้ว ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นนาน 25 ปี คุณแม่กลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอยู่กับลูก 10 คนมาตั้งแต่ พ.ศ.2510 ปีที่พวกเราสูญเสียคุณพ่อปีนั้น เป็นปีที่ครอบครัวยังยากลำบากอยู่ คุณแม่ต้องต่อสู้ดิ้นรนขนาดไหน พวกเราไม่เคยลืม คุณแม่ให้ความสำคัญกับการศึกษาของลูก ผมมีวันนี้ได้ก็เพราะแม่ สำหรับพวกเราทุกคน คุณแม่จึงเป็นเสมือนแม่พระ เธอเป็นคนใจบุญ เมตตากับทุกคน แม้ฐานะไม่ดีเด่นทว่ากลับไม่เคยเหนื่อยหน่ายกับการทำบุญสุนทานกับผู้ยากไร้ ทั้งคนยากจน ทั้งเด็กกำพร้า ทั้งคนอนาถา หัวใจของเธอกว้างยิ่งกว่าแม่น้ำสายใหญ่
ผมจากเมืองไทยทิ้งครอบครัวไปเรียนและทำงานอยู่ต่างประเทศนานหลายปี นาเดียลูกสาวคนเดียวของผมจึงเติบโตขึ้นมากับคุณกุสุม คุณแม่ของเธอ ที่สำคัญคือมีคุณย่าหรือคุณแม่ของผมช่วยประคับประคองเลี้ยงดูเธอมา เธออยู่กับคุณย่ามาตั้งแต่เด็ก เรียกคุณย่าว่าคุณมะหรือคุณแม่ทุกครั้ง เธอจึงกลายเป็นลูกคนที่สิบเอ็ดของคุณแม่
วันเวลาผ่านมาถึงวันแม่ในแต่ละปี สิ่งที่พวกเราทำในทุกครั้งคือหวนรำลึกถึงคืนวันที่ครั้งหนึ่งพวกเราเคยอบอุ่นอยู่กับคุณแม่ วันเวลาครั้งนั้นผ่านมาเนิ่นนานแล้ว โดยพวกเราไม่มีวันลืม
