เรื่องเล่าจากนักธุรกิจอาหรับที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่งมีว่าย้อนหลังกลับไป 30 ปีครอบครัวของเขายากจนมากกระทั่งวันหนึ่งเขาตัดสินใจขโมยนาฬิกาเพื่อนร่วมชั้นเรียนเพื่อหาเงินช่วยแม่ ครูประจำชั้นเมื่อทราบเรื่องจึงให้นักเรียนทุกคนออกมายืนหน้าชั้นเรียนหลับตาและหันหน้าเข้าหากระดานดำจากนั้นครูจึงเริ่มค้นกระเป๋ากางเกงนักเรียนทีละคน วันรุ่งขึ้นเพื่อนแจ้งว่าได้นาฬิกาคืนแล้ว ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่านักธุรกิจคนนั้นคือคนขโมยนาฬิกา เป็นความลับที่สร้างความละอายใจให้เขามากกระทั่งวันหนึ่งในงานแต่งงานเพื่อนร่วมชั้นเรียนเขาพบครูท่านนั้นซึ่งชรามากแล้ว เขากราบขอบคุณครูที่ช่วยปิดบังความลับไว้ ทำให้เขามีวันนี้ คำตอบของครูยิ่งทำให้เขาซาบซึ้งในบุญคุณ ครูบอกว่า ทุกคนล้วนเคยทำผิด หากให้อภัย ได้รับโอกาสเขาก็อาจกลับตัวเป็นคนดีที่สร้างประโยชน์แก่สังคมได้ นักธุรกิจบอกครูว่านับจากวันนั้นเขาประพฤติตัวดีมาตลอดอีกทั้งครูเองไม่เคยแสดงสิ่งใดให้เขาเห็นเลยว่าเขาเป็นคนผิด ครูตอบว่าเรื่องเกิดขึ้นนานมากแล้ว ยังพอจดจำได้ว่าตอนค้นกระเป๋ากางเกง ครูค้นทุกคน เจอนาฬิกาแล้วครูก็ยังค้นต่อจนคนสุดท้าย ให้ทุกคนกลับไปนั่งโต๊ะ กระทั่งเลิกเรียนแล้วจึงเรียกนักเรียนที่ทำนาฬิกาหายไปรับนาฬิกาคืน ครูไม่รู้หรอกว่านักเรียนคนไหนเอานาฬิกาเพื่อนไปเพราะครูให้นักเรียนทุกคนหลับตาและครูเองก็หลับตาเพื่อจะได้ไม่มีอคติว่าใครเป็นคนผิด นักธุรกิจหนุ่มฟังแล้วถึงกับพูดไม่ออก หรือนี่คืออีกหนึ่งใน #คุณธรรมแห่งความเป็นครู #drwinaidahlan, #ดรวินัยดะห์ลัน
Cr.ดัดแปลงจาก #เรื่องเล่ารับอรุณ จาก #รุ้งแปดสี ส่งมาโดยคุณ #อัสมา กุลศิริสวัสดิ์
